Marion Geisler

“Kunnen we niet gewoon vriendjes zijn?” stelde iemand mij van de week voor. Daar moest ik over nadenken. ‘Gewoon’ vriendjes zijn, nee, dat kan ik niet met hem. Het woord ‘gewoon’ was ineens zo buitengewoon misplaatst.

Vriendschap

Wat is ‘vriendjes’ dan, eigenlijk? Vriendjes is vrolijk, luchtig en vooral vrijblijvend. Wel de lol, maar niet de ernst. Vrijheid, ongebondenheid. Geen rekening houden met en geen rekenschap afleggen. Nabijheid, maar maar even. Waarde, maar niet zoveel.  Nou ja, misschien wel zoveel, maar niet zo zwaar. Voor mij heeft het woord vooral de waarde: je bent niet zo belangrijk voor me.

Toch is vriendschap de basis in een relatie en daarmee spreek ik mezelf waarschijnlijk op een vreselijke manier tegen. Het verschil tussen ‘vriendje’ en ‘vriendschap’  is voor mij groot. Vriendschap is iets solides, wat voorbijgaat aan alles wat kan wachten. Het is een onvoorwaardelijk: “ik ben er voor je, al vergaat de wereld.” Voelt als houden van, maar dan zonder de extase, misschien wel zonder de sex.  Al kan je bij al die ideeën kanttekeningen zetten.

Lange relatie

Gisteren zag ik op tv een documentaire van een vrouw die uitlegde waarom ze bij haar veroordeelde pedosexuele man bleef. Zouden ze nog vrienden zijn, vroeg ik mij af? Vriendjes vast niet meer, want alle luchtigheid zal in een dergelijke situatie wellicht ver te zoeken zijn. En dan nog, ik weet het niet. De vriendschap is in veel langdurige relaties weggesleten. De stellen hebben een modus gevonden om samen te leven, die voldoet aan beider behoeften. Maar of ze er nog iets meer dan een comfortabel gevoel uitkrijgen, dat vraag ik me vaak af. Een soort automatische piloot die weinig energie kost, maar ook weinig meer oplevert.

Scheiding

Als een relatie uiteenvalt hoor en zie ik stellen moeite doen íets van de relatie in stand te houden en dan in de vorm van “zullen we vrienden blijven?” Ik heb vaak het idee dat het meer een poging is het contact in stand te houden, omdat ze de ander (nog) niet kunnen missen. Sommige stellen krijgen het inderdaad voor elkaar. De relatie gaat verder als vriendschap, de ongebondenheid levert beiden de ruimte op, waar ze in de scheiding zo naar op zoek waren. Mooi vind ik dat. En knap.

Buitengewoon vriendjes

Ikzelf vind het lastig om een vrijblijvend vriendje te zijn van iemand waar ik veel van houd of gehouden heb. Ik heb toch de neiging om energie in de vriendschap te steken, gewoon omdat ik de ander de moeite waard en belangrijk vind. Misschien dat ik daarom in het verleden ook nooit zoveel ‘vriendjes’ heb gehad.

Wel de lusten, niet de lasten, wat stelt het dan voor? Maar….

Wel de solide basis en wel de vrolijkheid en luchtigheid. Wel de verbondenheid, maar met tijd. Voor ongebondenheid…

Misschien wel… buitengewoon vriendjes!