Kribbekoppen
Van de week zat ik achter een tuttende auto. Jeetje, wat ging dat traag. Overal hónderd meter ruimte extra voor, achter en omheen. Er zat een oudere man achter het stuur. Kan, natuurlijk. Toen ik beter keek zag ik ook een vrouw naast hem zitten. Een heel klein wijffie. En ineens zag ik het helemaal voor me: zij zat natuurlijk steeds te roepen: “Pas op, Jan, niet te dicht op die vluchtheuvel, niet de ver in de kant, niet te hard, niet te….. Ja, wat dóe je nou? Dát is toch geen rijden!!” En hij maar proberen om overal vandaan te blijven, veel ruimte nemen, wat uiteindelijk té veel ruimte is, volgens haar. Lekker opschieten, wat haar de snibbige opmerking ontlokt dat hij te snel rijdt. Zucht… het is ook nooit goed.
Kribbig
Herkenbaar? Voor mij wel, hoor. Toen we net kinderen hadden deed ik het ook. Ik snapte er niks van, want in het merendeel van de gevallen stond ik niet eens achter mijn uitval, maar was het mijn mond al uit voordat ik er erg in had. Voor een deel zullen dat hormonen geweest zijn, toen ik net bevallen was en borstvoeding gaf, maar dat gold niet meer voor toen de kinderen inmiddels vier waren. Alleen mevrouw de Kat kon het in die tijd beter, die hoorden we de hele dag schreeuwen tegen de kinderen, al woonde ze een halve straat verderop. Soms voelde ik me mevrouw de Kat. Ik viel uit tegen de kinderen, schreeuwde zo nu en dan tegen ze, terwijl ik het eigenlijk niet meende. Ik viel uit tegen mijn man, terwijl ik het er liever gewoon met hem over gehad had. Wat is dan toch die frustratie die we op deze aggressieve manier uiten?
Frustratie
Gebruikelijk tussen stellen met een langdurige relatie is er zoveel vertrouwdheid, dat je het idee hebt dat je niet meer voorzichtig met de ander hoeft te doen, gewoon omdat je ervan uitgaat dat de ander je zal nemen zoals je bent. Je dicht jezelf daarmee een recht toe om maar te doen wat je wilt. Wat natuurlijk niet waar is. Van stellen hoor ik dan verklaringen variërend van: ‘Ja, maar hij weet wel dat ik het niet zo bedoel.’, tot ‘Hij moet me maar nemen zoals ik ben.’. In beide gevallen neemt de kribbende partij een ruimte in die van de ander is, en die hij of zij dus niet maar ongevraagd kan innemen. Afhankelijk van of de ander dat accepteert of niet, ontstaat er ruzie of een situatie zoals hierboven beschreven.
Voegen
In dit soort situaties heb je twee partijen: de aanvallende en de voegende partij. De aanvallende partij, schreeuwt, kribbekopt, en snibt. Probeert de ander te raken, omdat hij zo dichtbij is. Of zij. De voegende partij probeert het de ander zoveel mogelijk naar de zin te maken. Wat natuurlijk nooit lukt, omdat de ander een ander is dan jijzelf, en je nóóit gaat raden wat er in dat mens omgaat. En terwijl je je eigen ik verliest terwijl je het doet, lijkt het de veiliger manier, omdat je op die manier de illusie hebt om aardiger gevonden te worden, vriendelijker, geliefder. Óf omdat je dan denkt te kunnen voorkomen dat de ander je afwijst. Maar wat je terugkrijgt is kribbekoppen. Zucht…. het is ook nooit goed.
Herken je de situatie? Denk je dat het zo is? Of niet? Laat een reactie achter en laat me meelezen….!
