Eerder hulp zoeken
Vrienden van mij zitten in een huwelijkscrisis. Dat komt in de beste families voor, maar dit is de eerste keer na mijn eigen scheiding, dat ik dit van zo nabij meemaak en het een beetje van de buitenkant kan bekijken, in plaats van er meteen helemaal emotioneel bij betrokken te zijn.
Ruzie
Het minste of het geringste is aanleiding om geïrriteerd naar elkaar te reageren. De één pep-pep-pept naar de ander en ik zie haar vooral maar zwijgen, in de hoop dat het wel overgaat. Beide praten ze tegen me aan. Dat is lastig voor mij, want het valt niet mee om ook in deze vrienden-setting een meerzijdig-partijdige houding aan te nemen.
Maar het is vechten tegen de bierkaai. Uiteindelijk, na de zoveelste niet-nagekomen afspraak en de bijbehorende slappe excuses, zit ik toch weer tissues uit te delen bij de versgezette thee. En samen maken we nog een rondje over wat er nou weer gebeurd is.
Tot het laatste restje
Wat me vooral opvalt aan deze situatie, is dat beide partijen ruzie met elkaar maken tot het laatste restje liefde teleurgesteld kapot gegaan is. Dat wat er was, wordt tegen beter weten in toch ingezet in een valse hoop dat het nú wel positief zal uitwerken. Vanuit twee totaal verschillende werkelijkheden, die allang het punt van ‘laten we eens even checken of het wel klopt’ voorbij zijn, gaat het alleen maar van kwaad tot erger. En ik kan niet anders dan tissues uitdelen en zien hoe ze alsmaar dieper in de woede en teleurstelling wegzakken.
Eerder hulp
In mijn praktijk maak ik dit soort praktijken veel vaker mee dan ik zou willen. Ik voel me zo nu en dan meer procesbegeleider naar een breuk toe, dan dat ik iets van reparatie aan de relatie kan toevoegen. Dat vind ik buitengewoon verdrietig, maar blijkbaar is dat de werkelijkheid.
Wat zou ik graag veel eerder in dit proces mee willen doen. Daar waar de woede nog niet de overhand heeft, de teleurstelling nog slechts matig heeft toegeslagen. Daar waar nog voldoende liefde is om nog iets liefs voor de ander te willen doen, gewoon, omdat de ander nog lief is. Wat natuurlijk altijd zo is, maar niet meer gezien kan worden.
Uiteindelijk reageert een verwachting die niet is uitgekomen met teleurstelling. In het geval van mijn vrienden moet ik ook met lede ogen toezien hoe zij de dingen niet goed naar elkaar hebben uitgesproken, waardoor ook het laatste beetje liefde gesmoord wordt in ruzie, irritatie en verdriet.
O wat jammer…..
