Wat is waar?
Als je mij vraagt “Moet je altijd eerlijk zijn?” dan zal ik daar volmondig “ja” op zeggen. We liegen al teveel tegen elkaar in een goedbedoelde poging om onszelf en onze kwetsbaarheden voor elkaar te verstoppen. Uit angst, uit schaamte of gewoon uit een poging om onszelf beter voor te doen om datgene te krijgen waarvan we denken dat we het nodig hebben.
Hoezo eerlijk?
Ik dacht toch dat ik aardig eerlijk was. Heb dat hoog in mijn vaandel staan, verkondig het ook vaak. Echter, sinds ik met PRI bezig ben (www.prionline.nl, zie voetnoot onderaan) blijkt dat minder waar te zijn dan ik tot voor kort aannam. Als ik iemand echt belangrijk ga vinden, blijken er systemen de kop op te steken, die deze waarheid aan alle kanten verhullen en vertroebelen. Ik ga aangepast gedrag vertonen om de ander tevreden te stellen (als ik hem nou koffie breng, vindt hij me lief), ik stop nét iets meer energie in mijn gedrag, om mooier over te komen (als ik vrolijk en energiek ben, vinden zij me leuker) of ik doe me groter voor dan ik me voel, om mijn onzekerheid te verbergen (ik laat jou met rust, terwijl ik eigenlijk aandacht wil). Ik pas mijn gedrag aan, op basis van de overtuigingen die ik denk dat ánderen, over míj hebben. Hoezo eerlijk????
Vertellen
De meeste last heb ik (dus) van dingen die ik niet zeg of die de ander niet zegt.
Niet vertellen
Soms is het een goede strategie. Wat niet weet wat niet deert. Waar je niks van af weet, kan je ook niet over nadenken, kan je je ook geen zorgen over maken. Zolang het ethisch verantwoord is natuurlijk. Een vriend van mij wist dat ik (….) vreselijk vond. Ik had het nooit gedaan, nooit mee te maken gehad. Hij vond het gewéldig, al had hij daar weinig over verteld. Tot hij me op een dag meenam daarheen en ik, eigenlijk zonder erbij na te denken, er gewoon in meeging. Vanuit een gevoel van veiligheid en vertrouwen in de ander kon ik ineens mijn grenzen enorm opschuiven. De kick die dat gaf, vind ik tot op de dag van vandaag on-be-taal-baar!
Verbinding maken en wel vertellen
Maar vaak is niet zeggen niet handig. Ergens in ons denken zijn we bezig met drempels op te werpen vanuit onze overtuigingen. Zolang we deze bedenksels voor ons houden, gaan ze een eigen leven leiden en worden hoe langer hoe meer waar. Maar door niet te checken met de buitenwereld, weten we niet óf het ook zo is. Vanuit angst om te verliezen of vanuit een gevoel niet goed genoeg te zijn laten we het na werkelijk verbinding met de ander te maken. Hem of haar in de ogen te kijken (en voelen hoe eng dat is) en dan te zeggen: “Dit is wat ik van je nodig heb, kan je het me geven?” In de verbinding zijn we kwetsbaar, maar ook volkomen eerlijk en daardoor veilig voor de ander. Het kan zijn dat je afgewezen wordt in je verlangen, maar er ontstaat wel een openheid en eerlijkheid waar veel in mogelijk is. En dat is waar.
Voetnoot:
(Quote van de site www.prionline.nl: “PRI gaat ervan uit dat wij als volwassene, de wereld vaak zien door de bril van de afweermechanismen heen die we als kind hebben moeten ontwikkelen. Deze afweermechanismen zorgen ervoor dat we de pijn die ons als kind is aangedaan niet te hoeven voelen. Het zijn echter deze afweermechanismen die ons als volwassene het meest doen lijden omdat ze onze waarneming van het heden zo sterk vertekenen. Angst, somberheid, boosheid, overspannenheid en gebrek aan werkelijk contact, zijn n veroorzaken in het heden onze problemen.”)
