Marion Geisler

Vandaag ontdekte ik verrast dat iemand mijn site had gegoogeld met de term “beminnen in vrijheid ongebondenheid”.  Het bleef haken in mijn hoofd. Wat had iemand in zijn of haar hoofd om juist die woorden als zoektermen te gebruiken?

Beminnen

Beminnen gaat voor mij over liefde, over jezelf geven, over passie en hartstocht, over strelingen, over vreugde. Beminnen gaat over zachtheid, er zijn voor elkaar, een diep verlangen om iets toe te voegen aan de ander. Beminnen gaat over toegeefelijkheid. Voor je kinderen bijvoorbeeld, als ze weer eens lopen te puberen. Beminnen is een diep houden van.

Beminnen in vrijheid

Beminnen in vrijheid is alweer heel anders. Is er dan een beminnen in gebondenheid? vraag ik mij dan af. Gebondenheid in een huwelijk bijvoorbeeld. Een monogame relatie, waarin partners afspreken dat ze alleen elkaar liefhebben en niemand anders. Maar dat kan natuurlijk niet. Iedereen heeft altijd heel veel mensen lief. Ik hou van mijn kinderen, ik hou van mijn lieve vriendin, ik hou van die geweldige leraar die niet nalaat mij te ondersteunen, ik hou van die alleenstaande moeder die er alles voor doet om haar kinderen een goed leven te geven, ik hou van die vrijwilligerswerker die uit de goedheid van haar hart de armen in deze stad ondersteunt. En ik hou ontzettend veel van mijn lief.

Ik hou van heel veel mensen. Maar bemin ik ze ook? Partners in een monogame relatie hebben afgesproken met maar ééntje te vrijen, maar ééntje te be-minnen, en dat is de eigen partner.  Beminnen in gebondenheid, een vrije keus. Is beminnen in vrijheid dan misschien wat anders?

Beminnen in vrijheid, ongebondenheid

Beminnen in ongebondenheid, dat kan zijn je vrij voelen te beminnen zonder banden, zonder afspraken, zonder binding. Dat kan zijn helemaal vrij zijn om iedereen te beminnen die je graag wilt beminnen. Beminnen, houden van, vrijen met…. Ongebondenheid. Geen afspraken over waar je je mee verbindt. Niet verbonden met iemand. Ships that pass in the night. Genieten, proeven, voelen, beleven…. en door naar de volgende. Geen indruk die achterblijft, niet geraakt worden door de ontmoeting met de ander. In ieder geval niet zo, dat het verbinding oplevert.

Het lijkt me vreselijk. Beminnen is voor mij een ontmoeting. Bij voorkeur in vrijheid, maar nooit vrijblijvend. Ik zou willen dat beminnen een in elkaar haken van gevoel is. Gevoel voor de ander, een ontmoeting op gevoelsniveau, op zielsniveau. Beminnen moet me raken, me ontroeren, me bezighouden, het liefst de rest van mijn leven. Ik wil dat beminnen me verrijkt en wat leert. Beminnen is genieten, toevoegen, groeien. Zelfs al is de tijd die je doorbrengt met de mens die je bemint, eindig.