Marion Geisler

Vorige week stond ik bij de kassa van de supermarkt. Achter me stond een gezin met twee kinderen in de puberleeftijd. Het meisje reikte naast me naar een pakje chocolaatjes, die er inderdaad lekker uitzagen.

“Aaaaaahhhhh, mááááám……” U hoort het jankerige toontje al in haar stem.

“Nee, zeg,” zei de moeder, meteen in de aanval, “je krijgt géén chocolaatjes.”

“Nou,” bitste het kind meteen terug, “ik wilde alleen maar laten zien hoe mooi ze er uit zagen.” En zo was, naar bleek later, de volgende huiselijk ruzie tot stand gekomen.

Vragen

Ik weet niet hoe het met u is, maar ik heb een pesthekel aan dat zeurderige toontje, dat kleine kinderen ergens tussen hun tweede en derde jaar opvangen, als blijkbaar succesvolle strategie om dingen van hun ouders los te krijgen. Ik word helemaal iebel van dat onuitgesproken en vooral manipulatieve non-verbale niet-taalgebruik. ‘Ik wil iets van jou, maar als ik het niet zeg, dan ben ik succesvoller in het te krijgen.’ Ik haat het. Ik heb er daarom thuis korte metten mee gemaakt, door tegen mijn jongens te zeggen: “Als je iets wilt, dan kan je het gewoon vragen, en dan kunnen we het er gewoon over hebben.” Hoef ik niet boos te worden, of geïrriteerd, en hoeven zij geen energie te stoppen aan al die niet-duidelijke signalen.

Nogmaals…. vragen

Het blijkt, dat deze strategie niet alleen mijn kinderen past, maar in alle relaties wel eens heel effectief zou kunnen zijn. Ik vroeg aan de vrouw, die tijdens een sessie met haar man in mijn praktijk in huilen uitbarstte, wat er bij haar gebeurde. Al snikkend kwam het hoge woord er uit: “Ik wil zo graa-haag…. (snik)… dat hij eens wat mee-heer koffie voor mij inschenkt…(snik)….” Je had de ogen van die man moeten zien. Hij hoorde het helemaal in Sibérië donderen. Ik liet die stilte even door-donderen en toen vroeg ik aan de vrouw of ze het wel eens gevraagd had. U raadt het al, eigenlijk niet…..

Eigenlijk…. had ze heel veel energie gestoken in non-verbale signalen over gezien willen worden, gehoord willen worden, belangrijk gevonden willen worden. Haar ultieme bewijs, had ze met zichzelf afgesproken, zou zijn als hij uit eigener beweging koffie voor haar zou inschenken. Maar dat gebeurde niet. Hij had geen idéé!! Maar nu wel…..